Арлоўскі пра бойку з мігрантамі ў Лондане: «Божачка, дзякуй, што не нажом ці бутэлькай стукнулі»

– Атрымаў па вуху леваму. Вышлі з рэстарана з сям'ёй. З сямі гадзін сядзелі там. Спачатку планавалі да дзевяці быць, таму што дзецям нельга пазней. Але я дамовіўся, выйшлі ў выніку ў тры гадзіны ночы. Я сына вучу дзяўчынак не біць, слабых бараніць. У яго пара інцыдэнтаў у школе было, мне тэлефанавалі. Я сказаў, што калі ён не правы, будзеце пакараны. Узялі відэа са школьнага аўтобуса. Апынулася, што сын правы. Там дзве дзяўчынкі напалі на хлопца з асаблівасцямі. І сын яго бараніў. Але я ўвесь час кажу, што біцца не трэба.

А тут выходзім. Тры албанца на вуліцы. Адзін дзяўчыну стукнуў, сын заўважыў, сказаў мне. Калі я паглядзеў, той ужо яе доўгія валасы на кулак намотваў. Было ўражанне, што хацеў ці каленам засадзіць, ці яшчэ што. Я падышоў і спытаў, што такое. Гэты стаіць, кажа: «Мы разбяромся». Я іх павіншаваў з Новым годам. Падпіты быў, канечне. Хлопец, які злева стаяў, мяне ў вуха стукнуў адразу. Я яго адапхнуў, правай аперкотам выпусціў мужыка, які дзяўчыну трымаў. Бойка пачалася. Дзеці адразу ўбок, жонка спрабавала мяне абараніць. Адзін хлопец уцёк з крывёй. Самае цікавае, што побач паліцэйскія стаялі. Індус нейкі падышоў, дзяцей маіх прыкрыў. Я яму падзякаваў. Потым ужо паліцэйскія ўмяшаліся. Я яшчэ пажартаваў, кажу: «Паліцэйскія Чыкага, рабіце ўжо што».

Спытаўся ў іх, што такое. Аказваецца, бежанцам зялёнае святло там усюды, паліцэйскія зусім імкнуцца не ўмешвацца. Ёсць раёны, куды яны нават не заходзяць. А дзяўчынка проста хацела веласіпед арандаваць і паехаць, усё было перакрыта. Тут хочучы-няхочучы, трэба было ўмешвацца. Сына ж вучу, жонка побач. Непрыгожа было бы стукнуць у бруд тварам. Раніцай прачнуўся, рука трохі спухла і сіняк на скроні ледзь-ледзь. Стаю і думаю: «Божачка, дзякуй, што не нажом ці бутэлькай стукнулі». Таму што пашыраная з'ява. Навошта дзяўчыну пакрыўдзілі? Здаецца, адна кампанія была, ён яе проста не адпускаў. Не рабі дабра, не будзе зла, – сказаў Арлоўскі.