Кірыл Кірыленка: «Былі думкі завяршыць кар'еру. Думаў: хопіць ужо мучыць сваё здароўе, у тым ліку ментальнае»

Пераход у «Нафтан» быў правільным рашэннем. Сто працэнтаў. Дзякуй кіраўніцтву, якое мяне ўзяло – груба кажучы, на апошнюю стаўку. Мне далі магчымасць, і я гуляю па 90 хвілін, аддаюся.

Нарэшце гэта прынесла свой плён. З'яўляецца жаданне, пачынаю добра гуляць. Усе дзецюкі ў камандзе вельмі душэўныя, стромкія. Задаволены тым, што знаходжуся ў калектыве. Думаю, у нас усё наперадзе.

– У 8 матчах вышэйшай лігі ў цябе 1 +3 – задаволены, як працякае гэтая перазагрузка?

– Вядома, заўсёды хочацца больш. На сёньня маем, што маем. У мінулым матчы галявое дзеянне, у гэтым два – задаволены, што іду па нарастаючай.

Трэба канцэнтравацца на гэтым і працягваць прыносіць карысць. Але я не зацыкліваюся на вынiковых дзеяннях. Жадаў бы, каб каманда паднялася ў табліцы. Мае акуляры не самае важнае.

Але калі яны ёсць, то надаюць упэўненасці, дазваляюць не апускаць рукі.

– Ці змяніўся ты за апошнія некалькі гадоў? Ці зрабіў працу над памылкамі юнацтва?

– Я сто адсоткаў пасталеў. І гэта выдатна. Звязваю з тым, што ў мяне зьявілася сям'я. З жонкай мы заўсёды рука ў руку. Нейкія рысы характару памяняў, нейкія захаваў, нешта набыў, нешта страціў. Сказаць, што я аб нечым шкадую ў сваім жыцці... Мусіць, не. Мусіць, усё так, як і павінна быць.

– Цяпер у тваёй кар'еры ўсё будзе па-іншаму?

– Не хачу загадваць. Загадваў ужо шмат разоў у сваім жыцці. І гэтага не адбывалася. На сёння адзінае, што хачу, – гэта кайфаваць ад футбола, ад кожнага моманту на полі, ад кожнай перамогі, няхай нават ад кожнай паразы. А як будзе далей, ніхто не ведае, – сказаў Кірыленка.