Руслан Юдзянкоў: «У Казахстане ўсе ведаюць рускую. Баюся лятаць, але ўжо лягчэй – ногі пасля пасадкі трасуцца гадзіну, а не чатыры»

Беларускі футбаліст Руслан Юдзянкоў, які гуляе за «Мактаарал», распавёў, наколькі прывык да жыцця і працы ў Казахстане.

– Раскажыце крыху падрабязней пра «Мактаарал»: дзе базуецца каманда, дзе гуляе? Няўжо ў невялікім горадзе Атакент?

– Самае цікавае – у Атакенце я ні разу не быў. Так, чуў, што гэта невялікі горад, але не больш за тое. Яшчэ да трансферу мне паведамілі, што буду жыць у Шымкенце – гэта было вельмі важна для мяне. Каманда базуецца там жа, дзе і «Ардабасы», зараз ужо чэмпіён краіны. У нас выдатныя ўмовы, трохразовае харчаванне, натуральнае трэніровачнае поле, што таксама для мяне было вызначальнай умовай.

– Атрымліваецца, часта бачыцеся з Сяднёвым?

– Ды практычна кожны дзень! Дык вось Шымкент – паўднёвы горад, і я тут быццам акунаюся ў дзяцінства. Тут немагчыма знайсці вялікія супермаркеты, як у Беларусі, усе крамачкі маленькія, самабытныя. Гэткі невялікі куток постсавецкага мястэчка, ад якога ўжо ўсе адвыклі. І выпечка! Не магу яе не ўспомніць, смак той жа, што ў дзяцінстве, тыя ж пірожныя «лодачкі» – пальчыкі абліжаш.

– Што было самым нязвыклым на першую пару ў Казахстане?

– Адразу звярнуў увагу, што даводзіцца часта лётаць. Па-першае, я прывык да нядоўгіх пераездаў па Беларусі, можна сказаць, з пэўным камфортам. А па-другое, я баюся лятаць! Гэта ўвогуле стала катастрофай для мяне. Плюс яшчэ і акліматызацыя – у розных рэгіёнах тэмпература можа адрознівацца градусаў на дваццаць. Часам даходзіла да таго, што мы гулялі пры плюс 45 – гэта наогул кашмар. Бяжыш, спрабуеш ротам набраць свежага паветра, а ў выніку толькі «кіпень глынаеш», груба кажучы.

– А з палётамі цяпер як?

– Ужо лягчэй. Калі раней пасля пасадкі ногі яшчэ гадзіны чатыры трэсліся, то зараз скарацілі гэты тэрмін да гадзіны, скажам так.

– Як у вас з мовай? Трэба вучыць казахскую, ці ўся камунікацыя на рускай?

– Не, тут проста: усе ведаюць рускую, таму праблем наогул не ўзнікала. Да таго ж так атрымлівалася, што ў камандзе заўсёды было шмат хлопцаў, якіх аб'ядноўваў беларускі чэмпіянат.

– А сямʼі ў Шымкенце падабаецца?

– Пачнем з таго, што я адразу сказаў жонцы: калі давядзецца зʼяжджаць у іншы чэмпіянат, то яна і дзеці адназначна едуць са мной. Вось такі я сямейны чалавек. Разумееце, не хачу прыходзіць дадому пасля трэніроўкі ці гульні і далей думаць пра футбол. Сямʼя і дом павінны быць асобна ад яго. Жонку ўсё задавальняе, дзеці ў мяне камунікабельныя, адразу знайшлі кантакт і пасябравалі з аднакласнікамі. Таму ўсё добра, усе задаволеныя, – распавёў Юдзянкоў.