Крысціна Ціманоўская: «Не магла знайсці сябе, нічога не хацела. Дапамаглі псіхолаг і трэнер»

Беларуская лёгкаатлетка Крысціна Ціманоўская, якая выступае за Польшчу, падзялілася эмоцыямі ад развітання з мужам.

– Вы пісалі на мінулым тыдні, што вас хутка адпусціла пасля растання з мужам. Цяпер шкадуеце, што не зрабілі гэтага раней?

– Думаю, усё адбылося своечасова. Скажу так: ніколі б не сышла без прычыны. Мы спрабавалі нешта наладзіць. Але, нажаль, станавілася толькі горш. Адчувала сябе прыгнечанай. Дзесьці рэальна гуляла ў выяве шчаслівай жонкі ва інстаграме. Людзям падабаюцца моцныя сем'і. Пісалі, што жадаюць раўняцца на нас з Арсеніем. Але я, мабыць, загулялася – у рэальнасці гэтай выявы практычна не існавала. Не скажу, што шкадую. Гэта таксама досвед. Толькі зараз хачу, каб малюнак адпавядаў рэчаіснасці.

– Што прымушала вас спрабаваць пачаць з нуля?

– Добрае пытанне, бо іншы чалавек, напэўна, адразу б сышоў. Я паўтара гады спрабавала выратаваць нашую сямʼю. Былі пачуцці, было каханне, хацела ў будучыні дзяцей – вось і даравала. Але калі здрады паўтараюцца, то ўжо трэба казаць не пра пачуцці, а пра чалавечую павагу.

– Зараз маеце зносіны з Арсеніем?

– Не. Апошні раз казалі, калі збірала рэчы. І мне было столькі ўсяго сказана, што нават з самай нявіннай нагоды больш няма жадання мець зносіны з чалавекам. Яшчэ давядзецца сустрэцца ў судзе наконт разводу, але, думаю, буду з адвакатам. Уся камунікацыя толькі праз юрыста.

– Самае пазітыўнае, што вам даў шлюб?

– Вельмі ўдзячная чалавеку за тое, што мы столькі ўсяго прайшлі. Разам развіваліся, дабіліся пэўных вышынь. У нас былі і радасныя моманты, і сумныя. Але ўсё ж мы былі шчаслівыя, любілі адно аднаго. Удзячная, што спазнала гэтае каханне. Акрамя таго, муж не кінуў мяне, калі змушана апынулася ў Польшчы.

– Што ж пайшло не так?

– Першы час у Варшаве мне было вельмі цяжка. Пачалася дэпрэсія. Не магла знайсці сябе, нічога не хацела. Але замест падтрымкі і дыялогу муж пачаў аддаляцца і шукаць іншых людзей. Магчыма, ён не ведаў, як рабіць. Аднак не было нават спроб абмеркаваць сітуацыю, разам знайсці выйсце. Тады добра зразумела, як важна ўмець размаўляць і чуць адно аднаго. Інакш адносінам хутка прыйдзе канец.

– Як вы выкарабкаліся?

– Праца з псіхолагам – раз. Далей падтрымка трэнера, рабят па трэніровачнай групе, сяброў і новых знаёмых. І, вядома, сам спорт. Проста адначасова спытала сябе: «Ну, вось як так? Ты ж моцная: столькі гадоў у лёгкай атлетыцы, столькі ўсяго прайшла, столькі траўм, няўдач, перамог. Няўжо пасля гэтага гатова сесці і здацца? Паглядзела ў люстэрка і сказала: «Не, не гатовая». І неяк пачала жыць нанова, – распавяла Ціманоўская.