Tribuna/Футбол/Блоги/Ашмяны-БДУФК/Пра падарожжы з Браслава ў Мінск, «Тарпеда Жодзіна», сумяшчэнне вучобы і футбола. Інтэрв’ю з Яўгенам Пракопчыкам

Пра падарожжы з Браслава ў Мінск, «Тарпеда Жодзіна», сумяшчэнне вучобы і футбола. Інтэрв’ю з Яўгенам Пракопчыкам

А таксама пра любімыя кнігі і знакамітых людзей.

5 августа 2020, 19:22
2
Пра падарожжы з Браслава ў Мінск, «Тарпеда Жодзіна», сумяшчэнне вучобы і футбола. Інтэрв’ю з Яўгенам Пракопчыкам

Як ты пачаў займацца футболам?

У Браславе, дзе я нарадзіўся, не было футбольнай школы. У футбол мяне прывёў тата. Ён кіроўца аўтобуса, працуе ў Латвіі. У яго быў рэйс – Рыга-Мінск. Тата браў мяне з сабой у сталіцу, і па суботах я трэніраваўся ў СДЮШАР Дынама на асфальце, у Кузняцова Яўгена Віктаравіча. Таксама ездзіў у Мінск на гульні на машыне з бацькам ці сваім дзядзькам. У астатні дні, калі ў таты былі выхадныя, мы прыязджалі ўсёй сям'ёй (тата, мама, я і сястра) да бабулі, дзе я і іншыя хлопцы гулялі ў футбол або выконвалі практыкаванні, якія даваў мой тата. Таму сваім першым трэнерам я лічу свайго бацьку, хоць у яго і няма трэнерскай адукацыі, але было проста велізарнае жаданне, каб я стаў футбалістам.

Але ж Браслаў знаходзіцца досыць далёка ад Мінска?

Ня блізка, адлегласць ад Браслава да Мінска 240 кіламетраў. Таму ўявіце, што кожны тыдзень даводзілася праязджаць каля 500 кіламетраў, каб патрэніравацца або згуляць у футбол.

Але было цяжка не толькі мне. Маме даводзілася рана ўставаць, каб прыгатаваць і сабраць сабойку. А тату, а часам і дзядзьку, у свой выхадны дзень праехаць 500 кіламетраў. Думаю, не лепшае прагулянка свайго выхаднога дня. Таму я пра гэта памятаю і вельмі моцна гэта цаню.

Наколькі мы ведаем, ты таксама вучыўся ў школе алімпійскага рэзерву ў Барысаве?

Пасля 8 класа, у 14 гадоў, паступіў у Барысаўскае дзяржаўнае абласное вучылішча алімпійскага рэзерву на аддзяленне футбола. Там я і іншыя хлопцы жылі разам, вучыліся ў школе і трэніраваліся двойчы ў дзень. Пад’ём, прыёмы ежы, выкананне хатняга задання, адбой – усё па раскладзе.

Складана было сумяшчаць вучобу і трэніроўкі?

У першыя часы ўсё было складана. У 14 гадоў з'ехаць з бацькоўскага дома і жыць асобна, толькі на выхадныя прыязджаючы дадому, не так проста. Але паступова ўцягнуўся, прывык да распарадку. Сумяшчаць вучобу і трэніроўкі было дастаткова цяжка, але я стараўся ўсё паспяваць, выконваць усе заданні. Дарэчы, школу скончыў з сярэднім балам 9,3.

Ого, гэта вельмі высокі сярэдні бал! А які быў любімы навучальны прадмет у школе?

Алгебра і руская мова.

Пасля Барысава ты апынуўся ў Жодзіна?

Так, і гэта значны этап у маёй кар'еры, бо правёў там досыць доўгі час. Спярша трапіў у дубль да Ярмоленка Сяргея Мікалаевіча. Ён заўсёды гаварыў, што неабходна працаваць на максімуме, каб чаго-небудзь дасягнуць у футболе: калі трэнер сказаў прабегчы 10 метраў, то ты лепш прабяжы 11, але ніяк не менш за 10. Сяргей Мікалаевіч моцна паўплываў на маё станаўленне не толькі як футбаліста, але і як асобы, за што яму хочацца сказаць вялікі дзякуй. Дарэчы, дапамагаў яму Тарлоўскі Ігар Віктаравіч, былы гулец нацыянальнай зборнай Беларусі. У яго вельмі добрыя чалавечыя якасці. Як прыклад: я і некаторыя іншыя хлопцы з дубля жылі ў Мінску, і ён нас пастаянна вазіў бясплатна на сваёй машыне ў Жодзіна і назад на трэніроўкі. Мы яму часта прапаноўвалі скінуцца на бензін, але ён ніколі не браў з нас грошай, а толькі часам жартаваў: «Калі будзеце гуляць у добрай камандзе, лепш купіце мне новую машыну».

 

Затым у сярэдзіне сезона ў асноўным складзе памяняўся трэнер – ім стаў Гурэнка Сяргей Вітальевіч. І пасля аднаго з матчаў дублёраў я яму спадабаўся. Ён узяў мяне, сямнаццацігадовага хлопца, трэніравацца з асноўным складам. Для мяне гэта было неверагодна. Яшчэ ўчора падчас матчаў нацыянальнай зборнай падаваў Сяргею Вітальевічу мячы, а сёння ён мяне трэніруе.

У асноўным складзе быў зусім іншы ўзровень. Спачатку было цяжка прызвычаіцца да хуткасцяў на трэніроўках – не да хуткасці бегу, а да хуткасці прыняцця рашэння. Неяк на зборах у Турцыі трапіў у квадрат 4:1 (футбольнае практыкаванне, дзе чацвёра перадаюць адзін аднаму мяч на абмежаваным участку поля, а адзін спрабуе перахапіць мяч) да Ігара Трухава, Андрэя Дзівакова, Сяргея Ірхі і Віталя Ланько. Дык вось, колькі яны перадач набралі, ужо не памятаю, але я вельмі доўга з яго не мог выйсці.

У той год стаў выклікацца і ў юнацкую зборную, адыграў пару таварыскіх матчаў са зборнай Бельгіі.

Ты таксама папрацаваў у Жодзіна пад кіраўніцтвам былога галоўнага трэнера нацыянальнай зборнай Беларусі Крывушэнкі Ігара Мікалаевіча і пры ім дэбютаваў за асноўны склад?

Так, адыграў адзін матч у Кубку. Наогул, варта сказаць, што мне пашчасціла не толькі папрацаваць пад кіраўніцтвам добрых трэнераў, але і патрэніравацца разам з вядомымі і майстравітымі гульцамі: Арцёмам Чалядзінскім, Аляксеем Панкаўцом, Васілём Хамутоўскім, Арцёмам Канцавым і іншымі ў жодзінскім Тарпеда, Валерыем Апанасам у Звяздзе-БДУ, у якіх можна было шмат чаму навучыцца не толькі на футбольным полі, але і ў побыце . Дарэчы, з Арцёмам Канцавым я некалькі разоў жыў на зборах у Турцыі. Пра яго магу сказаць толькі добрае. І гэта два розныя чалавекі – на футбольным полі і ў жыцці. Калі на футбольным полі ён быў няўступлівым, дастаткова жорсткім гульцом, то за яго межамі – спакойным, добрым чалавекам. На зборах у аўтобус ён увесь час браў з сабой чытаць кнігі, таксама даваў мне пачытаць, таму, мне здаецца, дома ў яго вялікая бібліятэка.

Ты сыграў больш за 90 матчаў у першай лізе за розныя каманды. Раскажы крыху пра іх.

Калі быць дакладным, на дадзены момант правёў 96 матчаў у першай лізе. У 2014 годзе гуляў за Звязду-БДУ (цяпер – Энергетык-БДУ), у 2015 годзе – за Бярозу-2010, у 2016-2017 гадах – за Оршу, у 2018 годзе – за гомельскі Лакаматыў, цяпер – за Ашмяны-БДУФК.

У 2015 годзе ты правёў толькі адзін матч…

Так, быў у арэндзе ў Бярозе-2010. Згуляў у першым матчы чэмпіянату і атрымаў траўму – стрэсавы пералом пятай плюсневай косткі. У выніку два месяцы прыйшлося чакаць, каб зрабіць аперацыю, а пасля аперацыі аднаўляўся практычна да канца сезона.

Як ты трапіў у ФК Ашмяны-БДУФК?

Параілі перайсці ў гэты клуб, таму прыехаў на прагляд, адыграў пару гульняў. Трэнерскі штаб і ўсё астатняе мяне задаволілі, і я падпісаў кантракт з Ашмянамі.

Ведаем, што акрамя футбола ў цябе ёсць асноўная праца?

Так, працую вядучым юрысконсультам у РЦАР па футболе БДУ. Я ж заканчваў юрыдычны факультэт БДУ. Вучыўся на дзённым аддзяленні.

А як ты паспяваў вучыцца на дзённым і гуляць у футбол?

Ва ўніверсітэце ў мяне было вольнае наведванне, так як я выклікаўся ў юнацкую зборную Беларусі, а затым яшчэ гуляў за зборную універсітэта па футболе на першынстве ВНУ. Трэніроўкі і гульні з-за вучобы я не прапускаў. Затое мне даводзілася прапускаць заняткі ў універсітэце, таму было часам цяжка здаваць сесію, але я рыхтаваўся, і ўсе залікі і экзамены здаў сам, без чыёй-небудзь дапамогі.

Чым ты займаешся ў вольны час?

Шчыра кажучы, вольнага часу ў мяне не так шмат, як хацелася б. Бо я працую, трэніруюся, наведваю курсы ангельскай мовы. Таксама атрымліваю другую вышэйшую адукацыю – вучуся на завочным на 5 курсе ў БДУФК. Таму ў вольны час праводжу з блізкімі мне людзьмі, часам хаджу ў тэатр, таксама люблю чытаць кнігі.

І якія кнігі чытаеш?

Апошняе, што я прачытаў, гэта Рэгламент чэмпіянату Рэспублікі Беларусь па футболе, мне трэба было яго вывучыць па працы J. Апошняя мастацкая кніга, якую прачытаў, ужо не ведаю ў які раз, – «Майстар і Маргарыта» Булгакава. Колькі разоў ні чытаеш, пастаянна звяртаеш увагу на нейкія новыя дэталі, якія не заўважаў ці не разумеў іх значэння раней. Таксама часам перачытваю «Злачынства і пакаранне» Дастаеўскага. Мне падабаецца класічная літаратура, але чытаю не толькі яе. Напрыклад, спадабаліся «Дзяўчына з татуіроўкай дракона» і астатнія кнігі з трылогіі шведскага пісьменніка Стыга Ларсана. А самы складаны твор, які чытаў, гэта «Архіпелаг ГУЛАГ» Салжаніцына. Ён аб'ёмны, тры тамы, у агульнай складанасці каля 2000 старонак, да таго ж досыць цяжка чытаецца.

Якія задачы ў цябе і ў каманды на сезон?

Кожны дзень станавіцца лепш, чым учора. У кожнай гульні аддаваць усе сілы на полі для дасягнення выніку. А ў каманды – перамога ў кожным матчы.

Як ты думаеш, чаго не хапае камандзе для паляпшэння выніку?

На мой погляд, тут нельга сказаць, што не хапае чагосьці аднаго. Тут, напэўна, комплекс фактараў. Дзесьці не хапае вопыту, дзесьці – згулянасці, дзесьці – упэўненасці, дзесьці – майстэрства, нават банальнага шанцавання і ўдачы, бо без іх у футболе нельга. А так у нас кваліфікаваны трэнерскі штаб, у цэлым дастаткова маладыя і перспектыўныя футбалісты, многія з якіх нічым не горш за тых, хто зараз гуляе ў вышэйшай лізе.

Галоўнае, не забываць, што трэба аддавацца футболу цалкам, працаваць на максімуме на кожнай трэніроўцы, быць адзіным цэлым на футбольным полі, любіць футбол у сабе, а не сябе ў футболе. Тады, думаю, у нас усё атрымаецца.

Лучшее в блогах
Больше интересных постов

Другие посты блога

Все посты