Алена Кручынкіна: «Ёсьць крыўда на зборную Беларусі. Я не была слабой»

Экс-біятланістка зборнай Беларусі, ураджэнка Расіі Алена Кручынкіна расказала аб прычынах сыходу з беларускай каманды. Цяпер спартсменка выступае за Цюменскую вобласць.

– Як вырашылася на пераход?

– У мінулым сезоне мне было цяжка бегаць. Я думала, што хачу ўжо скончыць. Кожны месяц па два разы з тэмпературай хварэла. Са слязамі на вачах выходзіла на трэніроўку, проста каталася, спынялася і далей ехала.

Калі вясной прыехалі на чэмпіянат Расіі, глядзела на ўсю гэтую атмасферу і разумела, што так, няхай мне цяпер цяжка, няхай я не ў форме, але не гатова з гэтым развітвацца. Калі мне сказалі, што я не ў складзе, усвядоміла, што не гатовая пакідаць усё і сыходзіць проста так. Захацела паспрабаваць.

А раптам атрымаецца? Калі не атрымаецца, тое не атрымаецца. Тым і цікавей жыццё, што ўсё мяняецца. Гэтак жа як я раней страляла злева, а зараз справа. Гэта цікава.

Вядома, не хочацца падводзіць Цюменскую вобласць і ўсіх трэнераў. Аднак я раблю ўсё, што магу, усё, што ад мяне залежыць. Паспрабую рэалізавацца і апраўдаць надзеі. Хай зараз не атрымліваецца. Але зіма яшчэ не блізка. Паспею яшчэ набраць форму. Спадзяюся, што пакажу сябе.

– Ты расказвала, што не ўзялі ў каманду, таму што палічылі старой. Але ты ж аднаго ўзросту з сястрой. Як так?

– Ірына маладзейшая за мяне на пяць хвілін, таму яна маладая, а я старая. Таму тут крытэры адбору крыху я не прайшла.

– І ўсё ж – чаму не ўзялі?

– Ой, там, аказваецца, было вельмі шмат пытанняў. Я сама не зразумела чаму. Ці то з-за таго, што ў мяне траўма, ці то з-за таго, што я старая, ці з-за таго, што не адабралася ў склад, не выканаўшы крытэрыі. Хаця я не была горшай. Ведаю, адкуль ногі растуць. Але не буду казаць. Калі захочуць – прыбяруць. Думаю, што не ў гэтым было пытанне.

– Крыўд няма за сыход? Ці, наадварот, у цябе не засталося?

– У мяне ёсць. Я не зразумела, чаму са мной так. Гэта пачалося яшчэ пасля Алімпіяды, хаця я не была слабой.

У мяне былі медалі з этапаў Кубка свету, нядрэнныя асабістыя заезды. У мяне ёсць крыўда. Таму што, нягледзячы на траўмы і хваробы, я ўсё роўна выступала, праз слёзы бегала старты, хаця магла гэта ўсё прапускаць і нічога не бегаць.

Можа, далей адпусціць, але зараз ёсць крыўда. Хаця ўжо крышку адпускае, таму што я трапіла ў класную каманду. Бачу, што я ўсё ж патрэбна ім, што яны хварэюць за мяне, перажываюць і спадзяюцца, што ўсё ж рэабілітуюся і пакажу нейкія вынікі.

Не шкадую аб тым, што было і што ёсць. І ўдзячна тым людзям у беларускай камандзе, якія ўсё ж дапамагалі мне, верылі ў мяне. Ёсць людзі, якія ўвесь час да мяне падыходзяць і кажуць, што ў мяне ўсё атрымаецца.

Я спадзяюся, што ўсё ж была карысная Беларусі. Як бы мне ні казалі, што мае вынікі нікому не патрэбны, спадзяюся, што яны ўсё ж былі не лішнімі. У эстафетах нядрэнна дапамагала дзяўчынкам. Мы тры разы сталі другімі на Кубку свету і чацвёртымі на чэмпіянаце свету. Я ўсё ж не бескарысны спартовец, як палічылі, – сказала Кручынкіна.