Вячаслаў Глеб: «Што было са Страхановічам на літоўскай мяжы? Сіні іней. Як звычайна, алкашка ўсяму віной»
Былы паўабаронца зборнай Беларусі Вячаслаў Глеб расказаў пра інцыдэнт на літоўскай мяжы ў 2007 годзе.
Нагадаем, 9 сакавіка 2007 г. футбалісты «Каўнаса» Вячаслаў Глеб і Алег Страхановіч вярталіся ў Літву пасля выходнага ў кампаніі сваіх будучых жонак. На мяжы паміж беларускімі ігракамі і літоўскімі памежнікамі адбыўся канфлікт у выніку якога Страхановіча аштрафавалі і знялі з цягніка.
– Слава, глядзі, я так разумею, што пераход у МТЗ-РІПО быў дзеля «Хартса» у першую чаргу.
– Так, вядома.
– І вось вы са Страхановічам едзеце не ў «Хартс», праўда, а ў «Каўнас» («Хартс», «Каўнас» і МТЗ-РІПО належалі беларускаму бізнэсоўцу Уладзіміру Раманаву – Tribuna.com).
– Так, было.
– Вось здарыўся вось гэты вось момант, ты можаш падрабязней наогул расказаць пра гэты цягнік, таму што я там чытаў артыкулы, я паміраў проста, асабліва з цябе. Глеб супакоіўся, а Алежку так і не ўдалося супакоіць.
– Ой, ды я казаў, блін, што, ну, гэта таксама такі момант. Бачыш, я трапляў у нейкія калатнечы, якія мне потым уплывалі на маю кар'еру. А тут яно паўплывала, таму што я ў зборную прыязджаю, тут Штанге, тамака ва ўсіх газетах, тамака хто з Украіны прылятае, ну, рабяткі нашы кажуць, о, на Украіне пісалі, Глеб тыпу зладзіў дэбош, Глеб і яшчэ адзін гулец. Нікому гэты Страхановіч не цікавы, а Глеб. Галоўнае, а я наогул нічога не рабіў. Ну, і гэты Алежка ведае, блін, ведаеш, ён нібы крыўдзіцца. Крыўдзіцца на сябе няхай, тут пытанне ў тым, што ён падставіў мяне. Я не пры справах, я быў толькі побач, яшчэ спрабаваў яго ўвогуле супакоіць. Спрабаваў яго нават вось у гэтай сітуацыі на мяжы, калі ўжо дупа была, выратаваць яго. Але калі яго трымаюць, а ён там нагамі пачаў махаць і ледзь правадніцы галаву не знёс... Усё, я зразумеў, што тут ужо я нічога не зраблю. Са мной вельмі добра камунікаваў памежнік, ён кажа, што [Прапусціць Страхановіча далей] без шанцаў. Я кажу, ну што ўсё. Я, як нармальны [чалавек], са сваёй жонкай, мы прыехалі ў [Каўнас]. Нас сустрэла машына ад клуба.
На наступны дзень нас выклікалі на разборку. Там, прэзідэнт, ну, там трэнер сабраліся, Страх мне кажа: «Слаў, усё нармальна, я ўсё раскажу». Я кажу: Ну, так, давай. Ну, і мы толькі не паспелі зайсці, і тут [Прэзідэнт пачаў]: так, вы, чэ, блін, там, як пачаў... А я ж такі, ведаеш, я не пацярплю такога, я адразу ў адказ, таксама матам, і на ты. Я кажу: Зачыні нахер свой рот, ты, блін, гэты. Яны там усё афігелі, там яшчэ Курнеў быў... І ўсё, я бразнуў дзвярыма, пайшоў у гасцішку... Мне ўвогуле было [усё роўна], бо праўда ж на маім баку. Яны не разабраўшыся, пачалі адразу мяне глушыць. Якія да мяне пытанні?
– А Растлумачыць ім паспрабаваць...
– Слухай, глядзі, я б растлумачыў, ну, калі ты заходзіш, так, калі ты заходзіш, і табе, блін, з парога, блін, так, ты, так, гэта, гэта... Ну, сапраўды, добра, прайшло літаральна пяць секунд, я маўчаў. Чаму маўчаў? Бо я на Алежку паглядзеў, думаю, ён нешта, блін, скажа. Я зразумеў, што ён нічога не збіраецца казаць, ну, вось і ляснуў, і ўсё.
Я спакойна пайшоў у гасцішку, сяджу там, адпачываю на талчку, і тут тэлефон. Тэлефануе прэзідэнт. «Слава, ну што ты, як гэты самы, там, гэта. Мы тут вось, не разабраліся». Я кажу: Прабачце, калі ласка, за мой гэты, але мне таксама было не па сабе, крыўдна, так, што вы, не разабраўшыся, пачалі адразу мяне з лайном змешваць. Я папрасіў прабачэння, гэта значыць, усё нармальна. Але ва ўсіх газетах ужо прайшло, а абвяржэнне ніхто не даваў. Плюс Алежка, разумнічка ўвогуле, вось яму, блін, залік, топ-10, блін, цытат, блін, футбольных, як ён сказаў: «Я абараняў гонар дзяўчат». Ён, ведаеш, ён не толькі мяне з лайном змяшаў, ды, як быццам я чмо такое, ведаеш, за дзяўчын не заступіўся, тым больш тамака ехала мая жонка, а ён такі баявік, блін...
А што тамака было? Сіні іней. Як звычайна, алкашка ўсяму віной, – распавёў Глеб.
