Віктар Ганчарэнка: «Усё яшчэ памятаю ўсмешку Анатоля Капскага. Яго цяжка замяніць, судзячы па таму, што адбываецца ў БАТЭ»

Напярэдадні таварыскага матча «Урала» са зборнай беларускіх клубаў Віктар Ганчарэнка падзяліўся ўспамінамі пра Анатоля Капскага.

– Анатоль Капскі пайшоў з жыцця пяць гадоў таму. Як часта ўзгадваеце пра яго ў футбольным жыцці, у побыце?

– Зразумела, шмат што з ім звязана. Увесь час успамінаю, як ён казаў, як кіраваў, як прымаў рашэнні. Колькі было сустрэч, спрэчак, лаянкі, радасных момантаў, горычы… Ды вось нават – колькі разоў ён прыязджаў да мяне дадому... Гэта чалавек, які згуляў вельмі важную ролю ў маім жыцці. Ён умеў задаваць пытанні. Праз дзень тэлефанаваў, цікавіўся, даваў парады.

Ведаеце, калі ёсць чалавек, якога ў тваім жыцці шмат, які заўсёды знаходзіцца побач і аказвае дапамогу, а потым раз – і яго не становіцца, з'яўляецца нейкі вакуум. Пяць гадоў прайшло, а ўсё роўна памятаю яго ўсмешку. Цяжка такога чалавека замяніць. Прыклад – тое, што адбываецца ў БАТЭ. Пры Капскім-старэйшым клуб увесь час імкнуўся рабіць рыўкі наперад. Вось і гуляў у Лізе чэмпіёнаў, Лізе Еўропы. Гэта з-за характару Анатольіча, які любіў перамагаць усюды і ва ўсім.

– Вы расказвалі, што ёсць дзень, калі вы ўсёй футбольнай супольнасцю выбіраецеся на магілу да Анатоля Анатольевіча. Пра якую дату гаворка?

– Як правіла, гэта 26 снежня. Той дзень, калі большасць блізкіх у Мінску. Мы ствараем суполку, пішам: хто хоча, прыязджайце. Прынамсі, вось ужо тры гады сустракаліся 26-га. І збіралася вельмі шмат людзей.

– Хто менавіта?

– Напрыклад, Ермаковіч, Бага, Лісоўскі, Філіпенка, Драгун, Захарчанка… Усе футбольныя людзі, якія ёсць у нашай кампаніі.

– Калі б Анатоль Анатолевіч быў з намі, беларускі футбол знаходзіўся б цяпер у іншым стане?

– Вядома, яго энергіі не хапае. Тут немінучае параўнанне з сынам Андрэем Капскім. Але трэба разумець, што Андрэй рос на маіх вачах, мы гады тры-чатыры жылі ў адным падʼездзе. Яшчэ падчас маёй гульнявой карʼеры. Я на шостым паверсе, яны – на дзявятым.

У Капскага-старэйшага было столькі планаў, амбіцый, каб развіваць і завод, і футбольны клуб... Мусіць, такім трэба нарадзіцца. Таму так часта яго і ўспамінаю, – распавёў Ганчарэнка.