Людас Румбуціс: «Спачатку падалося дзіўным, што ў Беларусі не размаўляюць па-беларуску. Потым пераканаўся, што на ім размаўляюць жыхары правінцыі»

Беларускі спецыяліст Людас Румбуціс узгадаў пра пераезд з Літвы ў Мінск у сярэдзіне 70-х.

– Чым здзівіў Мінск?

– Я афігеў ад шырыні вуліц. Праспект Гедыміна як адзін бок праспекта Леніна. Усе ў шапках, а ў Літве іх ніхто не насіў. І, акрамя таго, я ж спачатку хацеў адмовіцца ад Мінска.

Сказаў Юргялевічу: «Як я там буду размаўляць? Я ж беларускай зусім не ведаю». Той уразіўся: «Ты што, зусім дурань? У Мiнску ніхто на беларускай не размаўляе!»

Мне гэта падалося даволі дзіўным, як жа так: у рэспубліцы ніхто не гаворыць на роднай мове? Але потым я ў гэтым пераканаўся – чалавек, які меў зносіны на беларускай, стоадсоткава быў жыхаром правінцыі.

Ну і яшчэ той жа Байдачны... На трэніроўках стала чуў ад яго: «Але ты, калгаснік!» У Літве гэта самая вялікая абраза. Я спачатку не ведаў, што рабіць. А потым зразумеў, што для беларусаў і расейцаў такі зварот – норма.

Хаця яны паміж сабой таксама адрозніваліся. Усёткі ў расiян больш нахрапістасці. Ні Байдачны, ні Курненін ніколі за словам у кішэню не лезлі. А той жа Сярога Бароўскі, Пракоп ці Пеця Васілеўскі не такія. Больш плыўныя, ці што. Спачатку падумаюць, а потым толькі скажуць.

З камандай тады працаваў Яўген Іванавіч Гаранскі – у трэніровачным плане дзядзька наогул ідэальны. «Хлопцы, ну давайце выйдзем, паганяем у квадраты».

У 1975-м я разам з «Жальгірысам» быў у Польшчы і купіў сабе там нармальны прыкід – джынсы, кашулю, куртку модную і яшчэ акуляры ад сонца. І вось ва ўсёй гэтай прыгажосці неяк заходжу ў дынамаўскую раздзявалку, Гаранскі ўжо там. «Нічога сабе гулец зайшоў, я на яго фоне як калгаснік…» З таго часу і яго пачалі называць Калгаснікам.

А пасля яго прыйшоў Базілевіч і як стаў усіх дручыць… Больш прафесійнага трэнера я ў сваім жыцці не сустракаў. У яго ўсё было распісана, расстаўлена і на ўсё мелася тлумачэнне.

Трэніровачны працэс разлічаны на прафесіяналаў – у тым плане, што калі ты выходзіш з адпачынку, то павінен быць гатовы. Памятаю, перад сезонам 1977 года ён нас сабраў, правялі пару трэніровак і паехалі на тэсціраванне ва Уруччы.

Тры кіламетры ў нашай групе бег Пракоп – ён усіх абганяе і апошнія дваццаць метраў дабягае спіной наперад. Базілевіч на яго вочы вылупіў: «Ты чаго творыш?» А ў Сашы здароўя было нямерана, цягавітасць ад прыроды проста фенаменальная.

Базілевіч любіў такіх. У яго трэніроўкі кароткія, па гадзіне з невялікім, але вельмі насычаныя, усё на спецыяльную і хуткасную цягавітасць. Ну і такіх чатыры штукі за дзень. Апошняя ў басейне – там трэба было пэўную колькасць метраў праплысці, – сказаў Румбуціс.