Гулец «Дынама» Керан: «Мне камфортна з аднаклубнікамі з Амерыкі. Тлумачыцца па-руску практычна не магу»
Гулец мінскага «Дынама» Кодзі Керан падзяліўся меркаваннем аб адносінах з партнёрамі.
– У «Дынама» хапае рабят з Паўночнай Амерыцы. За межамі лёду трымаецеся разам?
– Так, можам схадзіць на абед, вячэру, кубак кавы ці гольф-сімулятар. З імі камфортна, і калі ёсць жаданне кудысьці абрацца, кампанія заўсёды знойдзецца. Самае пацешнае, што ў камандзе два маіх земляка з Калгары – Нік Мерклі і Роберт Хэмілтан. Ведаў іх і раней, а Ніка калісьці паспеў нават патрэніраваць.
– Як гэта атрымалася?
– Ха, мне было гадоў 16, а яму – 8. У Калгары ёсць летняя ліга, і яе бос прыцягваў юных гульцоў, каб яны пазаймаліся з дзецьмі. Мы паказвалі малодшым рабятам тэхнічныя прыёмы, вучылі іх кідаць па варотах і гэтак далей. І потым я перыядычна бачыўся з Нікам. Калі падпісаў кантракт з «Дынама», пагаварыў з ім, распытаў пра ўсё. Хакейны свет цесны, і нават удалечыні ад дома ёсць шанц сустрэць землякоў…
– Калі ў распранальні гучыць руская гаворка, ты шмат чаго разумееш?
– У асноўным хакейныя тэрміны. Гэта не так складана, таму што нам увесь час гавораць прыкладна адно і тое ж. Але сам я тлумачыцца па-руску практычна не магу. Некаторыя хлопцы валодаюць мовай лепш – тыя ж Хэмілтан і Мерклі, Сэм Энас таксама стараецца. А ўвогуле ў нас ёсць перакладчык, ды і многія рускамоўныя гульцы добра ведаюць англійскую – Корабаў, Волкаў, Пінчук, Шынкевіч…
– Ты здаешся таварыскім чалавекам. Так і ёсць?
– Так. Кахаю пажартаваць, пасмяяцца. І пасля дзесяці перамог запар, і пасля дзесяці паражэнняў мне хочацца, каб хлопцы ўсміхаліся. У той жа час патрабую ад іх стараннай працы і адказнасці. Можа, камусьці я здаюся пацешным хлопцам, але для аднаклубнікаў гатовы зрабіць усё. Таварышы па камандзе і родныя – найважнейшыя людзі ў маім жыцці. Хачу, каб у мяне было добрае асяроддзе, – сказаў Керан.
